قرارداد سلف (Forward) چیست؟

قرارداد سلف چیست؟

قرارداد سلف (Forward Contracts) به‌نوعی قرارداد سفارشی‌شده که بین دو طرف به‌منظور خرید یا فروش یک دارایی با قیمتی مشخص‌شده در تاریخی در آینده منعقد می‌شود، اطلاق می‌گردد. یک قرارداد سلف ممکن است به‌منظور محافظت از دارایی‌ها یا به‌منظور ‌به‌دست آوردنِ سود، مورد استفاده قرار گیرد، با این وجود ماهیت غیراستانداردِ این قراردادها و قابلیت سفارشی شدن‌ آن‌ها این قراردادها را برای محافظت از دارایی‌های سبد سهام در برابر نوسانات قیمتی مناسب می‌گرداند.

مبانی قراردادهای سلف

برخلاف قراردادهای استاندارد آتی، یک قرارداد سلف می‌تواند در مقادیر کالاها، اندازهٔ‌ آن‌ها و همچنین تاریخ انتقال دچار تغییراتی شود. کالاهایی که قابلیت مبادله شدن را دارند شامل دانه‌های خوراکی، فلزات ارزشمند، گاز طبیعی، نفت و یا حتی ماکیان می‌باشند. یک قرارداد سلف می‌تواند برمبنای انتقال پول و یا انتقال دارایی بسته شود.

قراردادهای سلف در هیچ مرکز بورسی مبادله نمی‌شوند و جزو ابزارهای مالی به‌شمار می‌آیند که در بازارهای خارج از بورس (Over The Counter markets – OTC) مبادله می‌گردند. با وجود این که طبیعت معامله شدن این قراردادها در خارج از بازار بورس ایجاد تغییرات در مفاد قراردادها را ‌آسان‌تر می‌کند، عدم وجود یک مؤسسه تهاتری که بر تراکنش‌ها نظارت کند امکان ریسک عدم‌پرداخت تعهدات را افزایش می‌دهد. در نتیجه، قراردادهای سلف برخلاف قراردادهای آتی به‌آسانی در اختیار ‌سرمایه‌گذاران خُرد قرار نمی‌گیرند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد قراردادهای آتی می‌توانید از مطلب آموزشی «قراردادهای آتی چیست؟» دیدن نمایید.

نکات کلیدی:

• یک قرارداد سلف، قراردادی سفارشی‌شده بین دو طرف معامله به‌منظور خرید یا فروش یک دارایی با قیمتی از پیش تعیین‌شده و در یک تاریخ در آینده می‌باشد.
• قراردادهای سلف می‌توانند براساس یک دارایی خاص، مقداری خاص یا تاریخ انتقالی خاص تنظیم گردند.
• قراردادهای سلف در هیچ مرکز بورسی مبادله نمی‌گردند و به‌عنوان ابزارهای مالی مبادله‌شده در بازارهای خارج از بورس (Over The counter – OTC) شناخته می‌شوند.

قراردادهای سلف در برابر قراردادهای آتی

هر دو قراردادهای سلف و قراردادهای آتی، توافق‌نامه‌هایی به‌منظور خرید یا فروش یک کالا با قیمت تعیین‌شده در آینده می‌باشند. اما باید در نظر داشته باشیم که تفاوت‌های اندکی نیز بین این دو وجود دارد. اولین تفاوت در این است که قراردادهای سلف در بورس معامله نمی‌شوند، اما قراردادهای آتی در مراکز بورسی مورد معامله قرار می‌گیرند. توافق‌های انجام شده در قرارداد سلف در انتهای این قرارداد انجام می‌گردند، در حالی که مقدار سود و زیان قراردادهای آتی به‌صورت روزانه قابل واریز شدن می‌باشند. مهم‌تر از همه، قراردادهای آتی به‌شکل قراردادهای استانداردشده موجود می‌باشند و نمی‌توان در مفاد آن به‌منظور سازگار کردن ‌بیشتر، دست‌کاری کرد.

مثال‌هایی از یک قرارداد سلف

در نظر بگیرید که یک تولیدکنندهٔ محصولات کشاورزی، به مقدار 5,000 ‌‌تن ذرت دارد که می‌خواهد‌ آن‌ها را تا 6 ماه آینده به فروش برساند و در مورد کاهش احتمالی قیمت ذرت نگران می‌باشد. در نتیجه او وارد یک قرارداد سلف با یک مؤسسهٔ مالی می‌شود تا 5,000 ‌‌تن ذرتش را با قیمت 212.6 دلار به‌ازای هر تن در 6 ماه بعد به فروش برساند، و این قرارداد سلف برمبنای پول نقد منعقد شده است. 6 ماه بعد، قیمت لحظه‌ای ذرت ممکن است به یکی از سه حالت زیر باشد:

1. دقیقاً برابر با 169.29 دلار به‌ازای هر تن باشد. در این حالت، هیچ پولی توسط تولیدکننده و یا مؤسسهٔ مالی دریافت نمی‌شود و قرارداد بسته می‌شود.
2. قیمت، بالاتر از قیمت حال حاضر باشد. فرض کنید که قیمت ذرت 196.8 دلار به‌ازای هر قرارداد سلف (Forward) چیست؟ تن باشد. در این حالت، تولیدکننده باید مبلغ 1.375 میلیون دلار را به مؤسسه بپردازد. و این مبلغ حاصل تفاوت بین قیمت توافقی 169.29 دلار و 196.8 دلار به‌ازای هر تن می‌باشد.
3. قیمت ذرت کاهش یافته و به 137.8 دلار به‌ازای هر تن رسیده باشد. در این حالت مؤسسهٔ مالی باید مبلغ 1.575 میلیون دلار را به تولیدکننده بپردازد، و این مبلغ حاصل تفاوت بین قیمت توافقی 169.29 دلار و 137.8 دلار به‌ازای هر تن می‌باشد.

ریسک‌های قراردادهای سلف

بازارهای تبادل قراردادهای سلف بازارهایی عظیمی هستند زیرا بسیاری از شرکت‌های بزرگ در سرتاسر جهان از آن به‌منظور محافظت از پول و دارایی خود و همچنین محافظت در برابر تغییرات نرخ بهره از این نوع قراردادها استفاده می‌کنند. با این وجود، از آنجایی که جزئیات قراردادهای سلف بین خریدار و فروشنده می‌ماند (و توسط عموم شناخته نمی‌شود) حدس زدن اندازهٔ این بازار کاری دشوار می‌باشد.

اندازهٔ بزرگ و همچنین طبیعت نظارت‌نشدهٔ قراردادهای سلف بدین معنی است که این بازارها مستعد عدم پرداخت تعهدات به‌صورت یک سناریوی پلکانی می‌باشند. در حالی که بانک‌ها و مؤسسات مالی احتمال این ریسک را با انتخاب کردن وسواسی طرف مقابل کم می‌کند، هنوز هم احتمال بالایی از ریسک عدم پرداخت تعهدات وجود دارد.

یک ریسک دیگر که با طبیعت استاندارد نشدهٔ قراردادهای سلفی به‌وجود می‌آید این است که‌ آن‌ها تنها در تاریخ توافق‌شده اعمال می‌گردند و ویژگی Market to Market مانند قراردادهای آتی را ندارند. حال در نظر بگیرید که در صورت تفاوت زیاد بین نرخ سلف و همچنین نرخ کنونی در زمان اجرای قرارداد چه تأثیراتی را در قرارداد می‌گذارد. در این حالت، مؤسسهٔ مالی‌ای که قرارداد را بسته بود در معرض درجهٔ بالاتری از ریسک قرار می‌گیرد و همچنین امکان عدم‌پرداخت تعهدات (Defaulting) نیز بالاتر می‌رود.

قرارداد سلف چیست؟

قرارداد سلف (Forward Contracts) به‌نوعی قرارداد سفارشی‌شده که بین دو طرف به‌منظور خرید یا فروش یک دارایی با قرارداد سلف (Forward) چیست؟ قیمتی مشخص‌شده در تاریخی در آینده منعقد می‌شود، اطلاق می‌گردد. یک قرارداد سلف ممکن است به‌منظور محافظت از دارایی‌ها یا به‌منظور ‌به‌دست آوردنِ سود، مورد استفاده قرار گیرد، با این وجود ماهیت غیراستانداردِ این قراردادها و قابلیت سفارشی شدن‌ آن‌ها این قراردادها را برای محافظت از دارایی‌های سبد سهام در برابر نوسانات قیمتی مناسب می‌گرداند.

مبانی قراردادهای سلف

برخلاف قراردادهای استاندارد آتی، یک قرارداد سلف می‌تواند در مقادیر کالاها، اندازهٔ‌ آن‌ها و همچنین تاریخ انتقال دچار تغییراتی شود. کالاهایی که قابلیت مبادله شدن را دارند شامل دانه‌های خوراکی، فلزات ارزشمند، گاز طبیعی، نفت و یا حتی ماکیان می‌باشند. یک قرارداد سلف می‌تواند برمبنای انتقال پول و یا انتقال دارایی بسته شود.

قراردادهای سلف در هیچ مرکز بورسی مبادله نمی‌شوند و جزو ابزارهای مالی به‌شمار می‌آیند که در بازارهای خارج از بورس (Over The Counter markets – OTC) مبادله می‌گردند. با وجود این که طبیعت معامله شدن این قراردادها در خارج از بازار بورس ایجاد تغییرات در مفاد قراردادها را ‌آسان‌تر می‌کند، عدم وجود یک مؤسسه تهاتری که بر تراکنش‌ها نظارت کند امکان ریسک عدم‌پرداخت تعهدات را افزایش می‌دهد. در نتیجه، قراردادهای سلف برخلاف قراردادهای آتی به‌آسانی در اختیار ‌سرمایه‌گذاران خُرد قرار نمی‌گیرند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد قراردادهای آتی می‌توانید از مطلب آموزشی «قراردادهای آتی چیست؟» دیدن نمایید.

نکات کلیدی:

• یک قرارداد سلف، قراردادی سفارشی‌شده بین دو طرف معامله به‌منظور خرید یا فروش یک دارایی با قیمتی از پیش تعیین‌شده و در یک تاریخ در آینده می‌باشد.
• قراردادهای سلف می‌توانند براساس یک دارایی خاص، مقداری خاص یا تاریخ انتقالی خاص تنظیم گردند.
• قراردادهای سلف در هیچ مرکز بورسی مبادله نمی‌گردند و به‌عنوان ابزارهای مالی مبادله‌شده در بازارهای خارج از بورس (Over The counter – OTC) شناخته می‌شوند.

قراردادهای سلف در برابر قراردادهای آتی

هر دو قراردادهای سلف و قراردادهای آتی، توافق‌نامه‌هایی به‌منظور خرید یا فروش یک کالا با قیمت تعیین‌شده در آینده می‌باشند. اما باید در نظر داشته باشیم که تفاوت‌های اندکی نیز بین این دو وجود دارد. اولین تفاوت در این است که قراردادهای سلف در بورس معامله نمی‌شوند، اما قراردادهای آتی در مراکز بورسی مورد معامله قرار می‌گیرند. توافق‌های انجام شده در قرارداد سلف در انتهای این قرارداد انجام می‌گردند، در حالی که مقدار سود و زیان قراردادهای آتی به‌صورت روزانه قابل واریز شدن می‌باشند. مهم‌تر از همه، قراردادهای آتی به‌شکل قراردادهای استانداردشده موجود می‌باشند و نمی‌توان در مفاد آن به‌منظور سازگار کردن ‌بیشتر، دست‌کاری کرد.

مثال‌هایی از یک قرارداد سلف

در نظر بگیرید که یک تولیدکنندهٔ محصولات کشاورزی، به مقدار 5,000 ‌‌تن ذرت دارد که می‌خواهد‌ آن‌ها را تا 6 ماه آینده به فروش برساند و در مورد کاهش احتمالی قیمت ذرت نگران می‌باشد. در نتیجه او وارد یک قرارداد سلف با یک مؤسسهٔ مالی می‌شود تا 5,000 ‌‌تن ذرتش را با قیمت 212.6 دلار به‌ازای هر تن در 6 ماه بعد به فروش برساند، و این قرارداد سلف برمبنای پول نقد منعقد شده است. 6 ماه بعد، قیمت لحظه‌ای ذرت ممکن است به یکی از سه حالت زیر باشد:

1. دقیقاً برابر با 169.29 دلار به‌ازای هر تن باشد. در این حالت، هیچ پولی توسط تولیدکننده و یا مؤسسهٔ مالی دریافت نمی‌شود و قرارداد بسته می‌شود.
2. قیمت، بالاتر از قیمت حال حاضر باشد. فرض کنید که قیمت ذرت 196.8 دلار به‌ازای هر تن باشد. در این حالت، تولیدکننده باید مبلغ 1.375 میلیون دلار را به مؤسسه بپردازد. و این مبلغ حاصل تفاوت بین قیمت توافقی 169.29 دلار و 196.8 دلار به‌ازای هر تن می‌باشد.
3. قیمت ذرت کاهش یافته و به 137.8 دلار به‌ازای هر تن رسیده باشد. در این حالت مؤسسهٔ مالی باید مبلغ 1.575 میلیون دلار را به تولیدکننده بپردازد، و این مبلغ حاصل تفاوت بین قیمت توافقی 169.29 دلار و 137.8 دلار به‌ازای هر تن می‌باشد.

ریسک‌های قراردادهای سلف

بازارهای تبادل قراردادهای سلف بازارهایی عظیمی هستند زیرا بسیاری از شرکت‌های بزرگ در سرتاسر جهان از آن به‌منظور محافظت از پول و دارایی خود و همچنین محافظت در برابر تغییرات نرخ بهره از این نوع قراردادها استفاده می‌کنند. با این وجود، از آنجایی که جزئیات قراردادهای سلف بین خریدار و فروشنده می‌ماند (و توسط عموم شناخته نمی‌شود) حدس زدن اندازهٔ این بازار کاری دشوار می‌باشد.

اندازهٔ بزرگ و همچنین طبیعت نظارت‌نشدهٔ قراردادهای سلف بدین معنی است که این بازارها مستعد عدم پرداخت تعهدات به‌صورت یک سناریوی پلکانی می‌باشند. در حالی که بانک‌ها و مؤسسات مالی احتمال این ریسک را با انتخاب کردن وسواسی طرف مقابل کم می‌کند، هنوز هم احتمال بالایی از ریسک عدم پرداخت تعهدات وجود دارد.

یک ریسک دیگر که با طبیعت استاندارد نشدهٔ قراردادهای سلفی به‌وجود می‌آید این است که‌ آن‌ها تنها در تاریخ توافق‌شده اعمال می‌گردند و ویژگی Market to Market مانند قراردادهای آتی را ندارند. حال در نظر بگیرید که در صورت تفاوت زیاد بین نرخ سلف و همچنین نرخ کنونی در زمان اجرای قرارداد چه تأثیراتی را در قرارداد می‌گذارد. در این حالت، مؤسسهٔ مالی‌ای که قرارداد را بسته بود در معرض درجهٔ بالاتری از ریسک قرار می‌گیرد و همچنین امکان عدم‌پرداخت تعهدات (Defaulting) نیز بالاتر می‌رود.

منظور از کامودیتی (Commodity) چیست؟

در زبان عمومی معمولاً کامودیتی را به کالا ترجمه می‌کنند. به عنوان مثال، Commodity Market به بازار کالا ترجمه می‌شود. کلمه کالا در عبارت بورس کالا نیز ترجمه‌ی همین واژه‌ی Commodity است. با این حال، معمولاً ما در انگلیسی، واژه‌ Goods را هم مانند واژه‌‌ Commodity به کالا ترجمه می‌کنیم. اما در تعریف درست، وقتی یک کالا در تمام بازارها دارای ویژگی‌های کیفی تقریباً یکسانی باشد و به جز قیمت نتوان تفاوت دیگری بین نمونه‌های آن یافت، اصطلاحاً به آن کالا، کالای اولیه یا کامودیتی می‌گویند.

کامودیتی‌ها اغلب به عنوان مواد اولیه برای تولید سایر کالاها یا خدمات استفاده قرارداد سلف (Forward) چیست؟ می‌شوند. کیفیت یک کامودیتی ممکن است کمی متفاوت باشد، اما در کل یک استاندارد خاص را رعایت می‌کنند. کامودیتی‌هایی که در بورس معامله می‌شوند، باید حداقل استانداردهای لازم را داشته باشند. این استانداردهای پایه به عنوان درجه پایه (Basis Grade) کامودیتی نیز شناخته می‌شود.

کامودیتی‌ها از دیرباز بخش مهمی از معاملات بودند و حتی گاهی کامودیتی‌هایی مانند نمک به عنوان پول استفاده می‌شدند. اما در دهه‌های اخیر به دلیل استانداردسازی ابزارهای معاملاتی کامودیتی‌ها و امکان معامله آنها برای بخش بزرگتری از معامله‌گران، معاملات کامودیتی‌ها شدیدا رونق پیدا کرده است.

چه کالاهایی در دسته کامودیتی‌ها قرار دارند؟

مشخصه اصلی کامودیتی‌‌ها این است که صرف نظر از تولید کننده آن‌ها، بین کامودیتی تولیدشده توسط یک تولیدکننده و تولیدکننده دیگر، تفاوت چندانی وجود ندارد. یک شمش طلای ۱۸ عیار صرف نظر از تولیدکننده آن، همان کیفیت را دارد. اما برای محصولات دیگر، به عنوان مثال یک تلفن همراه، کیفیت و ویژگی‌هایی که یک تولیدکننده ارائه می‌کند با تولیدکننده دیگر کاملا متفاوت است.

غلات، طلا، گوشت گاو، نفت و گاز طبیعی در دسته کامودیتی‌های سنتی قرار می‌گیرند. البته اخیرا فهرست کامودیتی‌ها گسترش یافته و شامل محصولات مالی مانند ارزها و شاخص‌های بازار سهام خارجی نیز می‌شود. پیشرفت‌های تکنولوژی همچنین منجر به انواع جدیدی از کامودیتی‌ها در بازار شده‌است. به عنوان مثال، پهنای باند را می‌توان نوعی کامودیتی در نظر گرفت.

خریداران کامودیتی چه کسانی هستند؟

در بازار معاملات کامودیتی‌ها دو نوع خریدار اصلی وجود دارد. اولین دسته، خریداران و تولیدکنندگانی هستند که برای پوشش ریسک (Hedging) اقدام به خرید و فروش می‌کنند و دسته دوم، معامله‌گران و سفته‌بازان (Speculators) هستند که هدف آنها صرفا کسب سود است.

خریداران و تولیدکنندگان کامودیتی‌ها

خرید و فروش کامودیتی‌ها معمولا از طریق قراردادهای آتی در بورس کالا انجام می‌شود. حجم و کیفیت استاندارد این قراردادهای آتی توسط نهادهای نظارتی بورس کالا مشخص می‌شود. به عنوان مثال در بورس کالای شیکاگو (CBOT) قرارداد آتی گندم با قرارداد سلف (Forward) چیست؟ حجم ۵۰۰۰ بوشل (Bushel: واحد اندازه‌گیری گندم در بورس کالا) با درجه کیفی مشخص برای فروش ارائه می‌شود. فروشنده موظف است در تاریخ سررسید قرارداد، ۵۰۰۰ بوشل گندم با درجه کیفی مشخص شده در قرارداد، تحویل خریدار دهد. بورس کالا، تحویل قرارداد آتی در تاریخ سررسید آن را با مقدار و کیفیت تصریح شده تضمین می‌کند.

همانطور که قبلا ذکر شد دسته قرارداد سلف (Forward) چیست؟ اول از فعالین بازار کامودیتی‌ها، خریداران و تولیدکنندگانی هستند که از قراردادهای آتی کالا برای اهداف پوشش ریسک خود استفاده می کنند. این معامله‌گران، زمانی که قراردادهای آتی منقضی می‌شود، کالای واقعی را تحویل گرفته یا تحویل می‌دهند.

به عنوان مثال، یک تولیدکننده یا کشاورز با فروش قراردادهای آتی گندم در زمان کاشت محصول، ریسک کاهش قیمت در زمان برداشت محصول را پوشش می‌دهد و بدین ترتیب از ضرر و زیان احتمالی در صورت کاهش قیمت‌ها جلوگیری می‌کند.

دلالان یا سفته‌بازان بازار کامودیتی

دللان نیز خریداران دیگر کامودیتی‌ها هستند. این معامله‌گران تنها برای سودآوری از نوسانات قیمت، کامودیتی‌ها را معامله می‌کنند. این معامله‌گران قصد ندارند در پایان قرارداد آتی، کامودیتی را تحویل بگیرند.

بسیاری از بازارهای آتی، نقدینگی بالایی دارند و دامنه و نوسانات روزانه آنها نیز بسیار بالا است که به طور بالقوه، معامله‌گران روزانه را برای ورود به این بازارها وسوسه می‌کند. بسیاری از معاملات آتی توسط بروکرها و مدیران پرتفلیو، برای پوشش ریسک استفاده می‌شود. همچنین از آنجا که کامودیتی‌ها معمولا همزمان با سهام و اوراق قرضه معامله نمی‌شوند و هر کدام پارامترهای مختص به خود را در بازار دارند، بعضی کامودیتی‌ها قرارداد سلف (Forward) چیست؟ می‌توانند بطور موثری به عنوان یک عامل متنوع سازی در پرتفوی استفاده شوند.

استفاده از کامودیتی‌ها به عنوان ابزار پوشش تورم

قیمت کامودیتی‌ها معمولا با افزایش تورم افزایش می‌یابند، به همین دلیل است که سرمایه‌گذاران اغلب در زمان افزایش تورم به سراغ خرید کامودیتی‌ها می‌آیند. در واقع می‌توان کامودیتی‌ها را به عنوان محافظی در برابر کاهش ارزش ارز در نظر گرفت. دلیل این افزایش نیز مشخص است. وقتی تقاضا برای کالا و خدمات افزایش پیدا می‌کند، قاعدتا تقاضا برای کامودیتی‌ها به عنوان مواد اولیه این کالا و خدمات نیز افزایش خواهد یافت.

رابطه بین کامودیتی‌ها و مشتقات آن (Derivatives)

بازارهای مدرن کامودیتی در حال حاضر به شدت متکی به اوراق مشتقه (Derivative Securities) مانند قراردادهای آتی (Future Contracts) و قراردادهای سلف (Forward Contracts) است. خریداران و فروشندگان می‌توانند به راحتی و در حجم زیاد، بدون نیاز به معامله کالای فیزیکی، این اوراق را بین خود معامله کنند. بسیاری از خریداران و فروشندگان مشتقات این کار را برای سفته‌بازی انجام می‌دهند تا با استفاده از قیمت کامودیتی‌ها، ریسک‌های خود را پوشش دهند یا از سرمایه خود در برابر تورم محافظت کنند.

چه چیزی قیمت کامودیتی‌ها را تعیین می‌کند؟

مانند تمام دارایی‌ها، قیمت کامودیتی‌ها نیز توسط عرضه و تقاضا تعیین می‌شود. به عنوان مثال در زمان رونق اقتصادی ممکن است افزایش تقاضا برای کامودیتی‌هایی مانند نفت یا سایر انرژی‌ها افزایش پیدا کند. همچنین عرضه و تقاضا می‌تواند از طرق مختلف تحت تاثیر قرار بگیرد مانند شوک‌های اقتصادی، بلایای طبیعی و انتظارات تورمی سرمایه‌گذاران که قرارداد سلف (Forward) چیست؟ موجب کاهش در عرضه و تقاضا خواهد شد.

آشنایی با ۴ بازار بورس بین‌المللی در سال 2020

بورس در طول تاریخ مورد نظر سرمایه‌گذاران بوده است. تبادلات ارزی که امروزه فارکس نام گرفته تاریخچه‌ای به اندازه‌ی تاریخ‌ خود پول دارد.

از سال ۱۸۷۶ تا جنگ جهانی اول پایه ارزش هر ارز، بر مبنای پشتوانه طلا باعث ثبات نسبی ارزها در مقابل یکدیگر بود.

پس از جنگ جهانی دوم (۱۹۴۴) توافقنامه ای با نام برتن وودز (Bretton Woods) ایجاد شد که بر مبنای آن کشورهای امضا کننده متعهد شدند ارزش پول خود را در ارزش ثابتی در برابر دلار نگه داری کنند و نرخ مرجع دلار نیز، ۳۵ دلار برای هر اُنس طلا تعیین گردید.

در این توافقنامه هیچ کشوری مجاز نبود به خاطر منافع تجاری ارزش ارز خود را بیش از ۱۰ درصد در مقابل سایر ارزها کاهش دهد. این سیستم که برای ایجاد ثبات پولی بین المللی ایجاد شده بود با کاستی ها، نابسامانی ها و جلوگیری از به جریان افتادن سرمایه ها همراه بود.

سرانجام در سال ۱۹۷۱ توافقنامه برتن وودز باطل گردید و از سال ۱۹۷۳ ارزش ارزهای کشورهای مهم صنعتی در بازارهای بین المللی شناور اعلام شد.

در ابتدا، آزاد سازی ارزش ارزها بعد از سال ۱۹۷۳ اغلب روند کند تغییرات قیمت در بین ارزها را به دنبال داشت ولی آزادسازی کمک شایانی به ارزش گذاری ارزها بر مبنای عرضه و تقاضای بازارهای بین المللی انجام داد.

به مرور با کاهش مقررات، آزاد شدن بازار و فعالیت بازیگران در بازارهای مالی جهانی، کاراترین بازاری که تا به حال بشر به خود دیده به وجود آمد.

امروزه دولت ها، بانک ها، شرکت های تجاری، سوداگران و مردم عادی پنج گروه عمده شرکت کنندگان بازار تبادلات ارزی هستند و در این بین از دهه ۱۹۹۰ به این سو با پیشرفت تکنولوژی و وسایل ارتباط جمعی روند نظارت بر بازارهای جهانی، اجرای سفارش ها، تحلیل فرصت های مالی و گسترش این بازار سرعتی بیش از پیش پیدا کرده است.

تعداد زیاد بازیگران بورس های بین المللی ارز باعث بالا رفتن حجم معاملات در بازار شده است. امروزه حجم معاملات بورس های تبادلات ارزی به بیش از ۱٫۶ تریلیون دلار در روز می رسد. در این درس پس از آشنایی با دیگر بورس های بین المللی به مقایسه انحصاری بازار تبادلات ارزی با دیگر بورس های بین المللی خواهیم پرداخت. بطور کلی بورس های بین المللی را می توان به چهار نوع تقسیم کرد.

آشنایی با انواع بورس های بین المللی

۱. بازار سهام Stock

بازار سهام یا (Stock Market) بازاری است که معامله گران با سرمایه گذاری و خرید سهم یا سهامی از یک شرکت یا مجموعه ای از شرکت ها و کارخانه ها در سود و زیان تفاوت قیمت سهام آن بنگاه اقتصادی و یا در سود و زیان حاصل از فعالیت آن بنگاه شریک می شوند. نمونه این بورس، بورس اوراق بهادار تهران و سهام شرکت های داخل آن می باشد.

۲. بازار کالاها Commodity

بازار کالا یا (Commodity Market) شامل بورس هایی است که قیمت تبادلات کالاها به صورت جهانی یا منطقه ای بر اساس عرضه و تقاضا ارزش گذاری می شود. بورس های کالا به سه دسته عمده تقسیم می شود.

Hard- طلا، نقره، سیمان، فلزات و غیره

Soft- آب پرتقال، قهوه، اقلام خوراکی و غیره

Energy- نفت، گاز، برق، ذغال سنگ و غیره

۳. اوراق بهادار Bond Market

بازار اوراق قرضه (Bond Market) اوراق مشارکتی که اغلب از طرف دولت ها برای مشارکت مردم و جذب سرمایه های آنها برای طرح های سودآور جذب می شود. مانند اوراق مشارکت وزارت خانه ها در ایران.

۴. بازار تبادلات ارزی – بازار فارکس – Foreign Exchange

بازار تبادلات ارزی فارکس (Foreign Exchange) بازاری که در آن مانند بورس های فوق الذکر، ارزش گذاری پول ملی کشورها بر اساس عرضه و تقاضا در مقابل سایر ارزها سنجیده می شود. مانند نرخ برابری دلار به ریال یا یورو به دلار.

اصول انحصاری مقایسه بورس های بین المللی

هر کدام از بورس های فوق دارای مزایا و معایبی برای سرمایه گذاری نسبت به یکدیگر می باشند. در ادامه علت تمرکزمان بر روی بازار تبادلات ارزی را بیان کرده و مزایای این بورس را نسبت به سایر بورس ها به صورت خلاصه بررسی می کنیم.

A) فعالیت ۲۴ساعته بازار – به علت باز بودن بانک ها و موسسات مالی گوناگون در سراسر جهان و وظیفه اعلام قیمت در هر ساعتی از شبانه روز (به جز شنبه و یکشنبه) در هفته بازار تبادلات ارزی فعال و امکان معاملات وجود دارد.

B) وجود همیشگی خریدار و فروشنده – حجم بالای معاملات که به آن اشاره شد و تعدد شرکت کنندگان باعث شده در هر زمانی، امکان نقد شوندگی معاملات وجود داشته باشد و همیشه خریدار و فروشنده ای در نقطه مقابل فعالیت شما در بازار وجود دارد. همیشه بانک ها و موسسات طرف تجاری معامله گران مسئول نقد کردن دستورات شما در بازار هستند و از این نظر هیچ نگرانی مانند بورس های دیگر برای پیدا شدن خریدار و فروشنده وجود ندارد.

C) معاملات دو طرفه – برای کسب سود در مورد کالاها فقط می توان از پیش بینی روند صعودی قیمت ها استفاده کرد ولی در بازار ارز به علت اینکه معاملات بر اساس ارزش گذاری دو نوع پول تعیین می گردد، با افزاریش ارزش یک ارز متقابلا ارزش ارز مقابل کاهش می یابد به همین دلیل نه تنها از روند صعودی افزایش ارزش یک ارز بلکه از روند نزولی کاهش ارزش یک ارز می توان سود گرفت. روند نزولی ارزش یک ارز در اصل روند صعودی ارزش ارز متقابل می باشد.

D) معاملات لحظه ای – خرید و فروش لحظه ای از هر نقطه ای از جهان، تنها با دسترسی به اینترنت یا تلفن. مزیت دیگر معاملات لحظه ای شفاف و یکسان در بازار است که تا خبری به صورت جهانی و عمومی انتشار نیابد تاثیری بر بازار ندارد.

E) احتمال کم تغییرات قیمت – به علت حجم بالای جابجایی مالی در بازار تبادلات ارزی و درعین حال تعداد زیاد معامله گران، به همراه نوع قراردادهای متفاوتشان در بازار، احتمال کمی برای جابجایی شدید و زیاد در بین جفت ارزهای اصلی وجود دارد. معمولا در بازار تبادلات ارزی در بین جفت ارزهای اصلی و مهم، روزانه بصورت میانگین یک تا دو درصد جابجایی را نسبت به ارزش ذاتی آن جفت ارز شاهد هستیم که در مقایسه با بازارهای کالا یا سهام مقدار کمتری است.

F) اهرم افزایش سرمایه – تسهیلات سرمایه گذاری از سوی کارگزار به صورت وام به خریدار برای انجام معاملات انجام می شود. میزان این تسهیلات در بازار های مختلف متفاوت و گاه تا چند صد برابر اصل سرمایه می باشد. بدیهی است که حد ضرر به اندازه اصل سرمایه می باشد اما محدودیتی برای کسب سود وجود ندارد.

آشنایی با انواع معاملات

۱- قرارداد لحظه ای – اسپات (Spot)

در این قرارداد خریدار باید کل مبلغ قرارداد را به علاوه کارمزد کارگزاربه صورت نقد پرداخت نماید و فروشنده نیز باید تا حداکثر دو روز کاری کالایمورد معامله را به خریدار تحویل نماید. این نوع قرارداد در بازار مبادلات ارزغالبا به صورت لحظه ای نقد می شود.

۲- قرارداد سلف – فوروارد (Forward)

در این قرارداد، کل مبلغ در زمان انجام معامله از طرف خریدار پرداخت میشود و فروشنده متعهد می شود در تاریخ و زمان معین کالا را با قیمت مورد توافق به خریدار تحویل دهد.

۳- قرارداد آتی – فیوچر (Future)

در این روش فروشنده مطابق یک قرارداد صلح تعهد می نماید مقدار معینی از دارایی یا کالایی مشخص را در زمانی معین در مقابل مبلغی به خریدار تحویل دهد. بر اساس این قرارداد، فروشنده مقدار دارایی مورد مصالحه را در سررسید مشخص تحویل می دهد و خریدار نیز مبلغ مورد مصالحه و توافق شده را در سررسید می پردازد. طرفین در قالب شرط ضمن قرارداد به شخص ثالث یا کارگزاری وکالت می هند که از وجه الضمان آنها متناسب با نوسانات قیمت در بورس به طرف دیگر اباحه تصرف بدهد. هر یک از طرفین می توانند قبل از سررسید با انعقاد قرارداد صلح دیگری شخص ثالثی را در قرارداد صلح اولیه جایگزین خود نمایند و پس از تسویه از قرارداد خارج شوند کلیه قرارداد ها در زمان سررسید مقرر حتما باید تسویه شوند.

۴- قرارداد اختیار معامله – آپشن (Option)

قرارداد اختیار خرید: قراردادی است که به موجب آن عرضه کننده کالا، حق خرید مقدار معینی از کالای مورد نظر را در زمان معین و با قیمت مشخص تعیین شده در حال حاضر به طرف دوم قرارداد اعطا می نماید بدون اینکه طرف دوم ملزم به خرید آن کالا باشد.

قرارداد اختیار فروش: قراردادی است که به عنوان شرط ضمن عقد، به موجب آن خریدار حق فروش مقدار معینی از کالای مورد نظر را در زمان معین و با قیمت مشخص به طرف دیگر اعطا می نماید. بدون آنکه فروشنده ملزم به فروش کالا در تاریخ قید شده باشد.

در همه قراردادهای اختیار خرید و فروش کارمزد بالاتری نسبت به انواع قراردادهای دیگر مورد محاسبه قرار میگیرد. بسته به زمان لغو یا تحویل کالا این قراردادها به دو نوع سیستم آمریکایی و اروپایی نیز تقسیم بندی می شوند.

در اینجا چهار مورد از عمومی ترین قراردادهای استفاده شده در بورس های بین المللی توضیح داده شد. شایان ذکر است موارد دیگری مانند قرارداد اعتباری، قرارداد معاوضه، قرارداد صلح و موارد مختلف دیگری قرارداد وجود دارد که به علت عمومیت نداشتن در بازار مبادلات ارز از توضیح در مورد آنها صرف نظر می نماییم.

انواع اوراق بهادار را کامل‌تر بشناسید

افرادی که در بازار بورس سرمایه‌گذاری می‌کنند باید با کلمات بورسی از جمله انواع اوراق بهادار و جزئیات هر کدام از انواع اوراق آشنا باشند. در ادامه این مطلب از کارگزاری حافظ به طور کامل انواع اوراق بهادار و نحوه سرمایه‌گذاری در اوراق بهادار بیان شده است.

آیا می‌دانید اوراق بهادار یکی از بهترین راه‌ها برای رشد سرمایه سرمایه‌گذاران است؟ بسیاری از شما ممکن است از قبل با سرمایه‌گذاری در اوراق بهادار مانند سهام و اوراق قرضه آشنا باشید. با این وجود، در عصر دیجیتال، انواع مختلفی از اوراق بهادار برای سرمایه‌گذاران در دسترس است.

اوراق بهادار چیست؟

اصطلاح «اوراق بهادار» به یک ابزار مالی قابل معامله و قابل مذاکره گفته می‌شود که دارای ارزش مالی است. این اوراق نشان‌دهنده مالکیت اشخاص در انواع سهام، انواع اوراق (از جمله اوراق تسه) و حق تقدم است.

اوراق بهادار ابزار مالی قابل معامله‌ای هستند که قرارداد سلف (Forward) چیست؟ برای افزایش سرمایه در بازارهای دولتی و خصوصی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

سطح بازارهای اوراق بهادار

این جایی است که معاملات اوراق بهادار مانند سهام و اوراق قرضه براساس تقاضا و عرضه انجام می‌شود. بازارهای اوراق بهادار قیمت را تعیین می‌کنند و شرکت‌کنندگان می‌توانند هم حرفه‌ای و هم غیرحرفه‌ای باشند.

بازارهای اوراق بهادار به دو سطح تقسیم می‌شوند. بازارهای اصلی محل انتشار اوراق بهادار جدید است، در حالی که بازارهای ثانویه محل خرید و فروش اوراق بهادار موجود است.

انواع اوراق بهادار براساس نوع دارایی

اوراق بهادار را می‌توان براساس نوع دارایی به طور کلی در دو نوع مشخص طبقه‌بندی کرد: اوراق سهام و اوراق بدهی. با این حال، برخی از اوراق بهادار ترکیبی از اوراق سهام و اوراق بدهی‌ هستند.

سه نوع اوراق بهادار

• اوراق حقوق صاحبان سهام: حقوق مالکیت دارندگان را فراهم می‌کند.
• اوراق بدهی: اساسا شامل وام‌های بازپرداخت شده با پرداخت‌های دوره‌ای است.
• ابزارهای مشتقه یا اوراق بهادار ترکیبی: این اوراق ترکیبی از سهام و بدهی است.

1- اوراق حقوق صاحبان سهام

اوراق حقوق صاحبان سهام نشان‌دهنده مالکیت در یک شرکت است که توسط سهامداران در یک نهاد (یک شرکت، مشارکت یا اعتماد) نگهداری می‌شود و به صورت سود سهام به مالکان یا سهام‌داران تعلق می‌گیرد. اوراق حقوق صاحبان سهام شامل سهام عادی و سهام ممتاز یا ترکیبی است.

برخی اوقات دارندگان اوراق بهادار حق دریافت منظم سود سهام خود را ندارند، اگرچه اوراق بهادار اغلب سود سهام خود را پرداخت می‌کنند، اما آنها می‌توانند هنگام فروش اوراق بهادار از سود افزایش قیمت سهام سود ببرند.

اوراق بهادار با حق رای که به صاحبان خود می‌دهند، به آنها این امکان را می‌دهند که به طور نسبی نسبت به شرکت حق کنترل و مالکیت داشته باشند. نکته مهم اما این است که صاحبان سهام در یک شرکت در صورت ورشکستگی آن شرکت، پس از پرداخت کلیه تعهدات به طلبکاران، فقط در سود باقیمانده سهیم می‌شوند.

آشنایی با انواع سهام

سهام‌ انواع مختلفی دارد که از نظر نوع آورده شامل سهام نقدی و سهام غیرنقدی و از نظر ساختار شامل سهام عادی، سهام ممتاز یا ترکیبی، حق تقدم سهام، سهام عادی، سهام بی نام، سهام با نام، سهام سرمایه‌ای، سهام موسس سهام انتفاعی می‌شود.

سهام در مقابل انواع دیگر اوراق بهادار

اگر انواع مختلفی از اوراق بهادار وجود دارد، چرا نام سهام بیشتر از دیگر اوراق بهادار به گوش می‌خورد؟ و تفاوت سهام با سایر انواع اوراق بهادار چیست؟

یکی از دلایلی که ممکن است درباره سهام بیشتر بشنوید این است که بازار سهام اغلب به عنوان شاخص اقتصادی استفاده می‌شود. این به این معناست که وقتی اخباری بخواهد در مورد سلامت اقتصاد ادعایی داشته باشد، ممکن است این کار را با مراجعه به حرکات بازار سهام انجام دهد.

دلیل دیگر اینکه استفاده از سهام ممکن است بیش از سایر اوراق بهادار شنیده شود، صرفا به این دلیل است که افراد بیشتری در سهام سرمایه‌گذاری می‌کنند.

2- اوراق بهادار بدهی

اوراق بهادار بدهی یا اوراق با درآمد ثابت، پولی است که با توجه به شرایطی که وام، نرخ بهره آن و سررسید یا تاریخ تمدید آن مشخص می‌کند، قرض گرفته می‌شود و باید بازپرداخت شود.

اوراق بدهی که شامل اوراق بدهی دولتی و شرکتی، گواهی سپرده (CD) نامیده می‌شوند و اوراق بهادار وثیقه‌دار (مانند CDO و CMO) است. این اوراق به دارندگانشان حق رای نمی‌دهند.

اوراق بهادار بدهی معمولا برای مدت معینی صادر می‌شوند و در پایان مدت آن توسط صادرکننده قابل بازخرید است. اوراق بدهی می‌تواند تامین شده (با پشتوانه وثیقه) یا بدون وثیقه باشد و در صورت عدم اطمینان و در صورت ورشکستگی شرکت ممکن است بازپرداخت آنها نسبت به سایر بدهی‌های تضمینی و بدون ضمانت اولویت‌بندی شود.

به عنوان یک قاعده، اوراق بدهی مانند اوراق قرضه و گواهی سپرده، دارنده را ملزم به پرداخت سود منظم و بازپرداخت مبلغ اصلی به همراه سایر حقوق قرارداد مندرج می کند. این قبیل اوراق بهادار معمولاً برای مدت معینی منتشر می شوند و در پایان، ناشر آنها را بازخرید می کند.

ذکر این نکته مهم است که ارزش ریالی حجم معاملات روزانه اوراق بدهی به طور قابل توجهی بیشتر از سهام است. دلیل آن این است که اوراق بهادار بدهی تا حد زیادی توسط سرمایه گذاران نهادی، در کنار دولت‌ها و سازمان‌های غیرانتفاعی نگهداری می‌شود.

نکته مهم این است که اوراق بهادار مبتنی بر بدهی هم به چندین دسته دیگر تقسیم می‌شوند در ادامه این اوراق معرفی می‌شوند:

• اوراق قرضه
• اوراق مشارکت
• صکوک اسلامی یا اوراق قرضه
• اوراق اجاره
• اوراق خزانه اسلامی
• گواهی سپرده

3- اوراق بهادار ترکیبی یا اوراق مشتقه

اوراق بهادار ترکیبی همانطور که از نامش پیداست، برخی از خصوصیات هر دو اوراق بدهی و اوراق بهادار را با هم دارد. نمونه‌هایی از اوراق بهادار ترکیبی شامل اوراق تبعی (اوراق اختیار منتشر شده توسط بازارگردان که به سهامداران حق فروش سهام در یک بازه زمانی خاص و با قیمت مشخص را می‌دهد)، اوراق مشارکت قابل تبدیل (اوراق مشارکت تبدیل به سهام عادی در شرکت صادرکننده)، و سلف موازی، آتی و اختیار معامله (سهام شرکتی که پرداخت سود، سود سهام یا بازده سرمایه دیگر می‌تواند نسبت به سایر سهامداران در اولویت باشد).

بسیاری از بانک‌ها و سازمان‌ها برای وام گرفتن از سرمایه گذاران به اوراق بهادار مشارکت روی می‌آورند.

اگرچه سهام ممتاز از نظر فنی در طبقه اوراق بهادار طبقه‌بندی می‌شود اما اغلب به عنوان اوراق بدهی تلقی می‌شود چون مانند اوراق بدهی رفتار می‌کند.

مشابه اوراق مشارکت، اوراق مشتقه معمولا سود بیشتری را با نرخ ثابت یا شناور تا زمان معینی در آینده به خریداران می‌پردازند و برخلاف اوراق قرضه، تعداد و زمان پرداخت سود تضمین نمی‌شود. حتی ممکن است سود به سهام تبدیل شود و یا در هر زمان سرمایه‌گذاری خاتمه یابد. این اوراق ابزاری محبوب برای سرمایه‌گذاران جویای سود است.

چهار نوع اصلی از اوراق بهادار مشتقه وجود دارد:

قراردادهای آتی یا Future

قراردادهای آتی توافقی بین دو طرف برای خرید و تحویل دارایی با قیمت توافق شده در آینده است. قراردادهای آتی در بورس معامله می‌شوند و این قراردادها از قبل استاندارد شده‌اند. در معاملات آتی، طرفین درگیر باید دارایی اساسی را خریداری یا بفروشند.

قراردادهای سلف یا Forward

قراردادهای فوروارد یا سلف، مشابه قراردادهای آتی هستند که به صورت قراردادهای سلف در بورس معامله می‌شوند. هنگام ایجاد قرارداد سلف، خریدار و فروشنده باید شرایط، اندازه و روند تسویه حساب مشتقه را تعیین کنند.

تفاوت دیگر قراردادهای سلف با معاملات آتی، میزان خطر و ریسکی است که برای فروشندگان و خریداران این قراردادها وجود دارد. این خطرها هنگامی رخ می‌دهد که یک طرف ورشکسته شود و طرف دیگر نتواند حقوق خود را دریافت کند و در نتیجه ارزش موقعیت خود را از دست بدهد.

قراردادهای اختیار معامله یا آپشن (Option)

قراردادهای اختیار معامله یا آپشن، مانند قرارداد آتی هستند، زیرا شامل خرید یا فروش دارایی بین دو طرف در یک تاریخ از پیش تعیین شده در آینده با قیمت مشخص است. تفاوت اصلی بین این دو نوع قرارداد یعنی قرارداد آپشن و قرارداد آتی این است که در قرارداد آپشن با داشتن اختیار، خریدار ملزم به انجام عمل خرید یا فروش نیست.

قراردادهای معاوضه یا Swap

قراردادهای معاوضه شامل تبادل یک نوع جریان وجوه نقد با نوع دیگر است. به عنوان مثال، مبادله نرخ بهره یک معامله‌گر را قادر می‌سازد از وام با نرخ بهره ثابت به وام با نرخ بهره متغیر روی بیاورد یا بالعکس.

اوراق بهادار چگونه معامله می‌شوند؟

اوراق بهادار قابل معامله در بورس اوراق بهاداری هستند که ناشران آنها می‌توانند با اطمینان از بازار منظم در آن تجارت کنند و سرمایه گذاران را جذب کنند.

در سال‌های اخیر سیستم های معاملاتی الکترونیکی غیررسمی رایج شده است و اکنون اوراق بهادار اغلب مستقیماً بین سرمایه‌گذاران به صورت آنلاین یا تلفنی معامله می‌شوند.

عرضه اولیه (IPO) اولین فروش عمده اوراق بهادار سهام یک شرکت را به عموم نشان می‌دهد. به دنبال عرضه اولیه سهام، هر سهمی که تازه منتشر شده است، اگرچه هنوز در بازار اصلی فروخته می‌شود، اما به عنوان یک پیشنهاد ثانویه شناخته می‌شود.

از طرف دیگر ممکن است اوراق بهادار به صورت خصوصی در یک گروه محدود و واجد شرایط در آنچه به عنوان استقرار خصوصی شناخته می‌شود، ارائه شود که این یک تمایز مهم هم از نظر قانون شرکت و هم از نظر تنظیم اوراق بهادار است. بعضی اوقات شرکت‌ها سهام را با ترکیبی از جایگاه عمومی و خصوصی به فروش می‌رسانند.

در بازار ثانویه که به عنوان بازار پس از آن نیز شناخته می‌شود، اوراق بهادار به سادگی به عنوان دارایی از یک سرمایه‌گذار به سرمایه‌گذار دیگر منتقل می‌شوند: سهامداران می‌توانند در این بازار اوراق بهادار خود را برای دریافت سود نقدی و یا سود سرمایه به سرمایه‌گذاران دیگر بفروشند.

سرمایه‌گذاران برای تجارت اوراق بهادار، فقط از کارگزاری‎ها امکان خرید و فروش دارند. محل و نحوه دقیق خرید و فروش اوراق بهادار بستگی به نوع اوراق بهادار معامله دارد.

سرمایه گذاری در اوراق بهادار

اوراق بهادار با عنوان ناشر آنها شناخته می‌شوند و کسانی که آنها را خریداری می‌کنند هم سرمایه گذار نامیده می‌شوند. به طور کلی، اوراق بهادار نشان‌دهنده یک سرمایه گذاری و وسیله‌ای است که از طریق آن شهرداری‌ها، شرکت‌ها و سایر شرکت‌های تجاری می‌توانند سرمایه جدید جمع کنند. شرکت‌ها می‌توانند با فروش سهام در یک عرضه اولیه (IPO)، درآمد زیادی کسب کنند.

دولت‌ها می توانند با استفاده از انتشار اوراق قرضه، بودجه یک پروژه خاص را جمع کنند و البته بسته به تقاضای بازار یا ساختار قیمت‌گذاری یک موسسه، افزایش سرمایه از طریق اوراق بهادار می‌تواند یک گزینه بهتر برای تامین مالی پروژه‌ها از طریق وام بانکی باشد.

اوراق بهادار سهام نشان دهنده مالکیت است که توسط سهامداران یک شرکت نگهداری می‌شود. به عبارت دیگر، سرمایه گذاری در سهام یک سازمان برای تبدیل شدن به یک سهامدار سازمان است.

تفاوت بین دارندگان اوراق بهادار سهام و دارندگان اوراق بدهی در این است که شخص در ابتدا حق دریافت دائمی سود را ندارد اما می‌تواند با فروش سهام از سود سرمایه سود ببرند. تفاوت دیگر این است که اوراق بهادار حقوق مالکیت دارنده را فراهم می‌کند تا او با داشتن سهمی متناسب با تعداد سهام خریداری شده، به یکی از مالکان شرکت تبدیل شود.

در صورت ورشکستگی شرکت‌ها، دارندگان حقوق صاحبان سهام فقط می‌توانند سود باقیمانده را که پس از پرداخت تعهدات به دارندگان اوراق بدهی باقی مانده است، تقسیم کنند. شرکت‌ها به طور منظم سود سهامداران اوراق بدهی خود را که سود حاصل از عملیات اصلی کسب‌وکارشان است را تقسیم می‌کنند، در حالی که این امر برای صاحبان سهام صادق نیست.

چرا اوراق بهادار مهم هستند؟

اوراق بهادار از این جهت مهم هستند که فرصتی را برای سرمایه‌گذاری در اختیار شرکت‌ها قرار می‌دهند. بسیاری از شرکت‌های نوپا می‌خواهند از گرفتن وام تجاری اجتناب کنند و برای این امکان به اوراق بهادار متوسل می‌شوند. و در این میان اوراق بدهی و حقوق صاحبان سهام به دلیل مزایایی که ارائه می‌دهند بیشتر محبوبیت دارند.

سرمایه‌گذاران معمولا به این دلیل جذب اوراق مشارکت می‌شوند که جریان پرداختی را صرف نظر از نحوه عملکرد شرکت با نرخ سود مشخص قابل پرداخت در یک تاریخ خاص ارائه می‌دهند.

سهام شرکت‌ها هم از این جهت جذاب هستند که سرمایه گذاران در اکثر مسائل شرکت سهیم هستند، توزیع سود را دریافت می‌کنند، در مورد موضوعات مهم تجاری حق رای دارند و اگر سهام، اوراق قرضه یا سایر دارایی‌ها به خوبی عمل کنند، این فرصت را دارند که سود زیادی را دریافت کنند.

از طرف دیگر، اگر شرکت زیر مجموعه قرار گیرد، اوراق بهادار سهام پس از پرداخت بدهی، در درآمد حاصل از فروش دارایی هم سهیم است. از آنجایی که تجارت اوراق بهادار آسان است، معامله آنها در کل منجر به کارآمدتر شدن اقتصاد می‌شود.

نتیجه‌گیری

اوراق بهادار ابزاری برای سرمایه‌گذاری است که توسط دولت، شرکت‌ها یا سازمان‌های منتشر می‌شود که ارزش مالی و امکان تضمین مالکیت سود توزیع شده را نشان می‌دهند. بنابراین افراد یا سرمایه‌گذارانی که آگاهی کامل نسبت به انواع اوراق بهادار دارند معمولا در بازار سرمایه موفق‌تر عمل می‌کنند.